Provincie Limburg mag niet in de uitverkoop

Momenteel worden er op het Vlaams Ministerie van Bestuurszaken plannen uitgetekend om de provincies, het “intermediaire bestuursniveau”, te ontmantelen. Tegen 17 december ligt hiervoor een concreet uitvoeringsplan klaar, het zogenaamde “witboek”. Volgens een eerder opgesteld “groenboek” zouden in eerste instantie de persoonsgebonden materies aan het provinciale bestuur ontnomen worden: welzijn, cultuur, onderwijs,… De bedoeling is om twee andere bestuursniveaus te versterken, het gemeentelijke en het Vlaamse. Wel zouden er nieuwe “subregio’s” opgericht worden, om de samenwerkingsverbanden tussen de gemeenten te formaliseren –voor Limburg zou het gaan om 5 subregio’s.
Paradoxaal genoeg komt er op deze manier dus (voorlopig?) een bestuursniveau bij, en worden de bevoegdheden nog meer versnipperd. En over het democratisch gehalte van deze subregio’s hebben we nog het raden.
Trouwens, zowat alle sociale bewegingen (werknemers, werkgevers, milieuverenigingen, huurders, derdewereldorganisaties, integratiesector,…) hebben zich provinciaal georganiseerd en kunnen zo gesprekspartner zijn voor het provinciebestuur, om adviezen door te geven en het beleid op te volgen. Voor een deel verloopt deze dialoog via provinciale adviesraden. Als dit beleidsniveau verdwijnt, verdwijnt ook een deel van de burgerinspraak. Een gelijkaardige dialoog met 5 subregio’s is moeilijk voor te stellen, en de werking van die subregio’s dreigt even ondoorzichtig te zijn als die van vele intercommunales nu. In ieder geval zorgt deze verbrokkeling voor communicatieproblemen.
Als de persoonsgebonden materies aan de provinciale besturen ontnomen worden, betekent dit een afbraak van de democratie. Heel wat dossiers die behoren tot de grondgebonden materies (ruimtelijke ordening, milieu, economie, openbare werken) zouden misschien nog sec administratief kunnen afgehandeld worden in opdracht van het Vlaamse Gewest. Maar wat Limburg tot een gemeenschap maakt, dat behoort tot de persoonsgebonden materies. Onze provincie kent een lange en geslaagde traditie om de sociale cohesie te versterken. Ook onze migranten voelen zich, naast Turk of Marokkaan, net Limburger. Deze maatschappelijke opbouw gebeurde voor een groot deel van onderop, met de mensen zelf, én met de organisatorische ondersteuning van het provinciebestuur. Deze know how, die zich op het terrein bewezen heeft, mag niet verloren gaan.
De roep om de provinciebesturen af te schaffen wortelt eigenlijk in het verlangen naar minder staat. Vooral in de jaren 1990-2005 kende deze politieke overtuiging opgeld in sommige (neoliberaal getinte) middens. Intussen hebben we een financiële crisis achter de rug, die aantoonde dat zelfs onze grote financiële instellingen overheidssteun nodig hadden om te kunnen overleven. Gezonde en goed uitgebouwde overheidsstructuren zijn vaak een must om de maatschappelijke noden te lenigen. Zeker als het gaat om armoedebestrijding en natuur- en klimaatproblemen, dan kunnen we de oplossing niet overlaten aan een “onzichtbare hand”, om met de 18°-eeuwse Schotse filosoof Adam Smith te spreken. Een sociaal en ecologisch solidaire gemeenschap krijgt levenskansen via een maatschappelijk middenveld, en ook via democratisch verkozen en gecontroleerde overheidsbesturen. Ons Limburgs provinciebestuur, dat decennialang samen met de bewoners en verenigingen werd opgebouwd, nu met de sloophamer neerhalen –nee, dat is geen voorbeeld van doordachte maatschappijopbouw.

Namens het Limburgs Sociaal Forum,
Felix Bergers

Ecologische crisis en sociale kloof hangen samen

vrijdag 08 oktober 2010

door DeWereldMorgen redactie

Jef Peeters is de samensteller van het boek 'Een veerkrachtige samenleving. Sociaal werk en duurzame ontwikkeling'. Hij legt uit waarom de bijdragen in dit boek zo belangrijk zijn. Ze vertellen hoe de ecologische crisis en de groeiende sociale kloof alles met elkaar te maken hebben. Dit is voor het sociaal werk een zware uitdaging, vindt hij.

Deze tekst biedt een toelichting bij de inhoud van het boek 'Een veerkrachtige samenleving'.

Stellen dat we vandaag midden in een mondiale ecologische crisis zitten is een open deur intrappen. De klimaatcrisis is daarbij maar het topje van de ijsberg, naast de crisis van de biodiversiteit, de achteruitgang van het beschikbare vruchtbaar land, de voedsel-, water- en energiecrisis… Die samenlopende crisissen laten zich ook voelen in eigen land, bijvoorbeeld via vluchtelingen die van over de hele wereld naar hier komen in hun zoektocht naar een beter bestaan. Maar ook het ‘rijke’ Vlaanderen kampt met ecologische problemen zoals teloorgang van open ruimte, luchtvervuiling, verkeerslawaai, en daarmee verbonden gezondheidsproblemen… Om van de globale financiële en economische crisis nog maar te zwijgen. De armen zijn daarbij de grootste slachtoffers van een ontwikkeling waar zij zelf geen verantwoordelijkheid in dragen of greep op hebben.

De samenhang tussen de ecologische crisis en de wereldwijd groeiende kloof tussen arm en rijk is voor het sociaal werk daarom een belangrijke uitdaging. Maar ondanks het feitelijk groeiende verband tussen vele sociale en ecologische problemen bleef de aandacht voor ecologische duurzaamheid tot nu toe grotendeels buiten het aandachtsveld van het sociaal werk en zijn theorievorming. Dat wekt verwondering, want goed sociaal werk is steeds betrokken op de ruimere context. Maar in de praktijk blijft dat meestal beperkt tot de sociale omgeving. En omdat duurzame ontwikkeling (DO) in onze samenleving in eerste instantie geassocieerd wordt met milieuzorg, zien ook sociaal werkers dat niet als een opdracht voor het sociaal werk.
Maar er is ook een probleem in de omgekeerde richting. Door die dominante focus op milieuproblemen in het discours rond DO blijft ook de sociale dimensie daarvan onderbelicht. Onder meer het belang van het verdelingsvraagstuk voor de duurzaamheidskwestie is geen algemeen verspreid inzicht. Zelfs als sociaal werkers toch aan die sociale dimensie van duurzaamheid werken, betekent dat nog niet dat zij automatisch het verband met DO leggen. Het feitelijke verband tussen heel wat sociale en ecologische problemen maakt wel dat nogal wat sociale organisaties aspecten van ecologische duurzaamheid opgenomen hebben in hun werking. Maar dat heeft er nog niet toe geleid dat ecologische bekommernissen meer algemeen als een intrinsiek aspect van goed sociaal werk gezien worden.

De huidige samenloop van maatschappelijke en ecologische crisissen maakt echter duidelijk dat we naar een nieuw type van samenleving moeten. Die grote sociale transitie is wellicht al ingezet en zal alle domeinen van ons leven raken. Het sociaal werk kan daar dus niet buiten blijven. Er is echter geen garantie dat die transitie goed afloopt. Het sociaal werk neemt die uitdaging daarom best bewust in handen. Het kan zelf een belangrijke bijdrage leveren aan DO door de sociale focus ervan te versterken.

Lees verder: Ecologische crisis en sociale kloof hangen samen

vrijdag 08 oktober 2010

door DeWereldMorgen redactie

Boek: 'Een veerkrachtige samenleving' van Jef Peeters

vrijdag 01 oktober 2010

door DeWereldMorgen redactie

Onder de titel Een veerkrachtige samenleving. Sociaal werk en duurzame ontwikkeling verscheen eind augustus bij uitgeverij EPO een stevig boek (424 p.) onder redactie van Jef Peeters. Het boek bevat een hele reeks bijdragen, waaronder ook praktijkvoorbeelden, van auteurs die een bepaald aspect van de relatie tussen sociaal werk en de transitie naar een duurzame samenleving uitwerken of illustreren: Jan Brodala, Hans Bruyninckx, Sara Ceustermans, Mieke Clymans, Pascal Debruyne, Johan Deklerck, Anny De Schutter, Rudy Dhont, Gunther Gehre, Gerard Hautekeur, Dirk Holemans, Sylvia Hubar, Daan Janssens, Anneleen Kenis, Moo Laforce, Jo Lefevere, Pieter Lievens, Frank Monsecour, Jos Pauwels, Jef Peeters, Jan Raymaekers, Peter Raymaekers, Willy Sleurs, Anne Snick, Yolanda te Poel, Joeri Van Coillie, Joke Vandenabeele, Gert Vandermosten, Jos Vandikkelen, Frederic Vanhauwaert, Jan Van Passel, Katrien Van Poeck, Tine Van Regenmortel, Emiel Vervliet, Danny Wildemeersch.

Hoe werken we aan een duurzame samenleving?

De planeet kreunt onder een ecologische plus financiële en economische crisis. De grootste slachtoffers? Zij die minst verantwoordelijkheid dragen: de armen. De samenhang tussen de ecologische crisis en de groeiende sociale kloof is voor het sociaal werk een zware uitdaging, vindt Jef Peeters, en hij stelde een boek samen. Hans Bruyninckx licht het belang toe van 'Een veerkrachtige samenleving'.

'Een veerkrachtige samenleving' is boek over verband tussen sociaal werk en duurzame ontwikkeling

lees verder: Een veerkrachtige samenleving.

vrijdag 01 oktober 2010

door DeWereldMorgen redactie

Debat: Millenniumdoelstellingen, niet ambitieus én niet haalbaar?

• Nieuws
• Wereld
• Samenleving

vrijdag 10 september 2010, De Wereld Morgen

door christophe callewaert, Dirk Barrez

Hoe staat het na 10 jaar met de VN-Millenniumdoelstellingen? Niet zo goed, eigenlijk. Specialiste Francine Mestrum is niet verwonderd. Armoedebestrijding is een resultaat van ontwikkeling, niet omgekeerd, schrijft ze. We brachten haar samen met Bogdan Vanden Berghe van 11.11.11 rond de tafel voor een debat.

• 
  Logo's van de 8 VN-Millenniumdoelstellingen die tegen 2015 zouden moeten worden gehaald

• 

Francine Mestrum - doctor in de sociale wetenschappen, gespecialiseerd in ontwikkelingsproblematiek – toont zich in haar boek Ontwikkeling & solidariteit een koele minnaar van de millenniumdoelstellingen. Met die doelstellingen engageerden 191 lidstaten van de VN zich om tegen 2015 de armoede in de wereld te halveren.

Te weinig ambitieus en tegelijkertijd niet haalbaar, is het harde oordeel van Francine Mestrum. Bogdan Vanden Berghe, algemeen secretaris van 11.11.11, de Koepel van de Vlaamse Noord-Zuidbeweging, kan zich vinden in die kritiek, maar wil juist daarom nu zaterdag zoveel mogelijk mensen bij elkaar krijgen voor de Wachtnacht.

“De doelstellingen gaan inderdaad niet ver genoeg, maar zelfs dat absolute minimum minimorum lijken we niet te gaan halen. Dat willen we aanklagen op de Wachtnacht. Met zoveel mogelijk mensen gaan we op het Sint-Pietersplein in Gent duidelijk maken: politici, doe daar iets aan”, aldus Bogdan Vanden Berghe.

Wij (De Wereld Morgen) brachten hen rond de tafel voor een debat.

Priester-politicus Jef Ulburghs overleden

woensdag 01 september 2010 door Jef Lingier (De Wereld Morgen)

Op 31 augustus rond 21 uur is priester Jef Ulburghs in familiale kring in Zolder overleden. Hij werd 88. Ulburghs was niet alleen priester maar op de eerste plaats een basiswerker. Hij werkte eerst in Luik tussen de mijnwerkers en de metallo's. Vanaf de jaren '70 kwam hij terug naar Limburg waar hij zijn engagement voor de mijnwerkers, mensen in achtergestelde buurten en migranten verderzette.

(Foto Johnny Harsch)

Jef Ulburghs verwoordde zijn engagement als volgt: “De christelijke god kan je alleen maar ontdekken in de gelaatsuitdrukking van de lijdende, strijdende en hopende mens. Het lijden van Christus herhaalt zich elke dag opnieuw in de vernederingen en het onrecht waarvan de onderdrukte mens het slachtoffer wordt en waartegen hij zich verzet”.

Van het bisdom Hasselt verkreeg hij de vrije hand om op zijn eigen manier 'van onderuit' te werken. Hij kreeg een klein appartementje toegewezen in Zwartberg, waar ondergetekende het geluk had om twee jaar met hem samen te wonen. Jefs radicale keuze voor de mensen die in onrecht leven, vertaalde zich in allerlei acties die hij samen met hen opzette.

De mijnwerkers hadden een speciale plaats in Jefs hart. Tijdens mijnstakingen stond Jef steevast aan de mijnpoort om de mijnwerkers te steunen. Hij zette zich ook in voor de mensen in de cités. Samen met jonge idealisten organiseerde hij buurtwerkingen die de achterstelling in de wijken aan de kaak stelden. Hierdoor kwam Jef in conflict met de kerkelijke en de politieke overheid.

Gesteund en voluit aangemoedigd door zijn groeiende achterban besloot Jef Ulburghs begin jaren ’80 ook actief aan politiek te doen. Als onafhankelijke ‘Doorbraak’-kandidaat van de socialistische partij werd Jef Ulburghs bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1982 in Genk met glans verkozen. In zijn zog werden nog meerdere ‘Doorbraak’-adepten verkozen. Jef Ulburghs drukte vanuit de oppositie zijn stempel op de Genkse politiek en kon heel wat zaken realiseren, vooral in de achtergestelde arbeidersbuurten.

In 1984 kreeg Jef voor ‘Doorbraak’ en de SP een strijdplaats aangeboden voor de verkiezing van het Europees parlement. Hij behaalde zijn zetel en bleef één legislatuur Europarlementslid. Hij bespeelde vanuit Straatsburg zijn vertrouwde thema’s en wist ze een Europese dimensie te geven.

Toen hij de politiek inging kwam hij in een groot conflict met de kerkelijke hiërarchie. Een pastoor bij de socialisten, dat kon niet. Jef kreeg verbod om nog de mis op te dragen in de kerk van Zwartberg. De paralel met priester Daens is rap gemaakt. In de gemeenteraad van Genk bracht hij de problemen van de mijnwerkersbuurten naar voor. Hij kreeg het vaak aan de stok met toenmalig burgemeester Louis Gaethofs. Maar Jef deed door. Hij werd hierin telkens aangemoedigd door buurtbewoners wiens problemen Jef op tafel legde.

Na zijn mandaat in het Europese parlement kreeg Jef geen plaats meer op de SP-lijst. De partij riep de leeftijdsgrens in. Toen zocht Agalev Jef aan om bij hen op te komen. Voor het eerst veroverde het toenmalige Agalev een senaatszetel in Limburg.

Op latere leeftijd had Jef nog de kracht om te doctoreren aan de universiteit van Louvain-la-Neuve met een proefschrift over het subsidiariteitsbeginsel. Hij schreef ook meerdere boeken. Tot kort voor zijn dood deed hij nog de mis voor de Italiaanse gemeenschap in Beringen en Zolder.

Neen tegen de criminalisering van het engagement

Een bijzonder storend bijproduct van de oorlog tegen de terreur, is de criminalisering van het engagement, schrijft het Platform voor vrije meningsuiting in een brief aan de politieke partijen. "Wij vragen aan de politieke partijen om daadkrachtig het recht op engagement te beschermen."

dinsdag 15 juni 2010

door Platform voor vrije meningsuiting

op DeWereldMorgen.be

Een bijzonder storend bijproduct van de oorlog tegen de terreur, is de criminalisering van het engagement. Activisme wordt repressief aangepakt en zelfs impliciet verbonden met terrorisme. Het binnendringen van Greenpeaceactievoerders op de Brusselse Kopenhagentop, is op dat vlak tekenend. Er werd niet stilgestaan bij de boodschap die zij met hun spectaculaire actie wilden brengen, maar alleen de beveiliging en het doorbreken ervan stond centraal in de berichtgeving.

Bovendien werd meteen besloten tot strenge vervolging. Denk ook aan de vakbondsacties bij Carrefour, aan het afluisteren van Luikse vredesactivisten, het tot driemaal toe veroordelen van Bahar Kimyongur als leider van een terroristische bende, of het intrekken van de toegang tot de gevangenis van gevangenisleraar en -activist Luk Vervaet. De voorbeelden van deze repressieve aanpak van sociale en politieke acties zijn legio.

Ondergetekenden willen daarom uw mening kennen over enkele essentiële punten: leden van de leiding van Greenpeace maken nog steeds het voorwerp uit van een onderzoek wegens bendevorming dat werd opgestart na acties bij infrastructuur van Electrabel. Wat zal uw partij doen om dergelijk misbruik van de bepalingen inzake bendevorming te beletten in de toekomst? Bent u bereid een wetswijziging te steunen die dit in het vervolg onmogelijk zal maken?

Telefoon-, sms- en e-mailverkeer van andersglobalisten in Luik die een betoging organiseerden naar aanleiding van de Europese top in 2001 werd wekenlang afgeluisterd op grond van de beschuldiging dat ze lid waren van een criminele organisatie. De slachtoffers van deze praktijken kregen uiteindelijk wel een schadevergoeding, maar het lijdt geen twijfel dat er nog vele activisten sindsdien werden afgetapt.

Wat zal uw partij doen om in de toekomst dergelijk misbruik van de bepalingen inzake criminele organisatie – die door de wetgever werden aangenomen in de strijd tegen de maffia – te voorkomen? Bent u bereid een wetswijziging te steunen die in het vervolg dergelijke grove schendingen onmogelijk zal maken?

Is uw partij bereid de wetten op de bijzondere inlichtingenmethoden en de wet op de bijzondere opsporingsmethoden, de zogenaamde BIM- en BOM-wetten, die afluisteren en andere vormen van bespieding mogelijk maakt, zo te wijzigen dat ze alleen nog ingezet kunnen worden tegen criminele activiteiten en niet meer om politieke actievoerders te bespieden?

De wet tegen het terrorisme werd een paar keer ingeroepen, onder andere om Bahar Kimyongur te vervolgen. De feiten die aan deze vervolging ten grondslag lagen: het vertalen uit het Turks van een persbericht en het openhouden van een informatiebureau in Brussel dat voorlichtte over de situatie in Turkije, hadden niets te maken met terrorisme en vormden geen enkele bedreiging voor de veiligheid van de Belgische burger.

Kimyongur werd weliswaar na een procedure van 5 jaar definitief vrijgesproken omdat het Hof van Beroep van Brussel van oordeel was dat hij niets anders gedaan had dan zijn recht op vrije meningsuiting gebruiken, maar de procedure moest drie keer worden overgedaan omdat de wet allesbehalve duidelijk is. Dat heeft de belastingbetaler tienduizenden euro’s gekost.

Is uw partij bereid met spoed de parlementaire evaluatie van de terrorismewet die werd aangevat onder de vorige legislatuur voort te zetten? Is uw partij bereid elke verdere uitbreiding van de controversiële anti-terrorismewetten uit te stellen tot die evaluatie voltooid is? Is uw partij bereid de nodige aanpassingen in de wet te voorzien om te beletten dat ze nog misbruikt wordt om de vrijheid van meningsuiting te beknotten en om te voorkomen dat de schaarse middelen van de overheid die erg nodig zijn om de strijd tegen echt terrorisme te voeren op deze manier verder verspild worden?

Vakbondsmensen die actie voeren worden steeds meer geconfronteerd met rechterlijke beslissingen die dwangsommen opleggen en op die manier de syndicale actievrijheid, het stakingsrecht beperken. Die praktijk is in strijd met ons sociaal model waarbij de overheid bemiddelt tussen werkgevers en werknemers bij een collectief arbeidsconflict maar niet tussenbeide komt in het voordeel van de ene of de andere partij.

Is uw partij bereid een wetswijziging te ondersteunen waardoor de beoordeling van acties in het kader collectieve conflicten onttrokken wordt aan de 'preventieve censuur'-beoordeling van de burgerlijke rechter?

Kortom, wij vragen aan de politieke partijen om daadkrachtig het recht op engagement te beschermen. Want de criminalisering van engagement en activisme is een bedreiging voor de rechtstaat; en, omdat activisme bijdraagt aan het politieke debat, vormt het ook een bedreiging voor de democratie.

Nu wordt het recht op activisme van alle kanten gefnuikt: door misbruik van procedures, door strafrechtelijke vervolging van acties, door de uitbreiding van bevoegdheden van politie- en inlichtingendiensten, door eenzijdige verzoekschriften die acties stopzetten, door het afdreigen met exorbitante schade-eisen of klachten voor laster en eerroof, door arrestaties en huiszoekingen. Wij hopen dat uw partij het gevaar inziet van deze tendens en de nodige stappen zal ondernemen om de excessieve repressie een halt toe te roepen.

Het platform voor vrije meningsuiting medeondertekend door:
11.11.11
Vlaams ABVV
Bond Beter Leefmilieu
Greenpeace Belgium
la Ligue des droits de l'homme
Médecins du monde
Oxfam
Oxfam Wereldwinkels

Van politieke onwil naar een moedig beleid

Persbericht | 12 mei 2010

Vluchtelingenwerk presenteert partijvoorzitters haar politiek eisenpakket

Van politieke onwil naar een moedig beleid

De afgelopen legislatuur werd een zeer bochtig parcours afgelegd inzake asiel en migratie. De bevoegdheden verhuisden meermaals van beleidsverantwoordelijke.

En hoewel de oorzaken voor de opvangcrisis divers zijn, is het oplossen van deze crisis te lang verhinderd door politieke onwil, die uitmondde in onmacht toen de crisis ontspoorde.

De opvangcrisis staat voor Vluchtelingenwerk symbool voor een falend beleid. Bovendien slaagde deze regering er niet in om een aantal opgestarte processen naar behoren te beheren en af te werken.

Ook op andere vlakken werd te weinig beleid gevoerd, ook al werd heel wat voorbereidend werk verricht of lag er interessant evaluatiemateriaal voorhanden.

Dit is de verantwoordelijkheid van een ploeg.

De ontslagnemende regering liet voor de nieuwe regering volgende asielwerven braak:

· Opvangcrisis: asielzoekers overleven op straat door een gebrek aan opvangplaatsen en doordat middelen voor de opvang van asielzoekers vaker wel dan niet pasmunt waren voor partijbelangen

· Asielprocedure: de waardevolle evaluatie van de asielprocedure werd niet gebruikt

· Stijgende asielaanvragen: er is nood aan analyse van de oorzaken in plaats van angstige reacties

· Opsluiting van vreemdelingen: er werd te weinig gedaan met de aanbevelingen van de Federale Ombudsman

· Terugkeerwoningen: er werd een succesvol pilootproject gestart met een alternatief voor het opsluiten van gezinnen met kinderen, maar zonder wettelijke basis

· Resettlement: ook hier werd een pilootproject gestart, maar dat leidde niet tot een structureel engagement om verder vluchtelingen te hervestigen in ons land

· Terugkeerbeleid: er werd te weinig visie en beleid ontwikkeld om het door iedereen gehuldigde principe van de voorrang van vrijwillige terugkeer op gedwongen terugkeer ook in de praktijk om te zetten

De eisen van Vluchtelingenwerk in een notendop:

· Een kwaliteitsvol opvangbeleid

- De opvangcrisis bezweren door de snelle opening van bijkomende structurele plaatsen

- De hotelopvang afbouwen

- De opvangwet sneller uitvoeren

· Een kwaliteitsvol beschermingsbeleid

- Asielzoekers in het kader van de Dublin-verordening (asielzoeker terug sturen naar eerste land waar ze EU binnenkwamen) enkel overbrengen naar een andere lidstaat van de EU indien ze daar recht op bescherming, opvang en begeleiding krijgen die voldoen aan de Europese en internationale normen.

- Het pilootproject ‘resettlement’ omzetten in een structureel engagement met jaarlijks nieuwe hervestigingsoperaties

- De Raad voor Vreemdelingenbetwistingen bevoegd maken om zelf dossier volledig te onderzoeken. Het eenvoudiger maken voor asielzoekers om ook in beroep hun dossier aan te vullen met nieuwe elementen.

· Een kordaat maar humaan terugkeerbeleid

- Spreek niet langer van ‘kordaat uitwijzingsbeleid’, maar van een ‘kordaat en humaan terugkeerbeleid’. Mensen wijs je niet uit, je begeleidt hen naar een terugkeer in een dwingend maar flexibel traject.

- Intensieve begeleiding van asielzoekers door trajectbegeleider rond verblijf én terugkeer. Dit in een sluitend traject van begin tot einde.

- Vrijwillige terugkeer voorrang geven op opsluiting. Opsluiten als uiterste maatregel wettelijk verankeren. Een principieel verbod op de opsluiting van kinderen wettelijk verankeren. Alternatieven voor opsluiting verder ontwikkelen.

De eisen van Vluchtelingenwerk zijn een duidelijke vraag naar een moedig en kwaliteitsvol asiel- en terugkeerbeleid.

Een beleid waar de fundamentele rechten van alle mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht en de belangen van de staat hand in hand gaan.

Als bijlage vind je het volledige politieke eisenprogramma van Vluchtelingenwerk voor de Federale verkiezingen op 13 juni 2010.

Dit werd reeds aan de democratische partijvoorzitters bezorgd.

Meer info? Eef Heylighen – persmedewerker Vluchtelingenwerk –

eef@vluchtelingenwerk.be – 0473 88 65 97 begin_of_the_skype_highlighting 0473 88 65 97 end_of_the_skype_highlighting

Politiek eisenpakket federale verkiezingen 2010.pdf 602 kB Weergeven Downloaden

Verkiezingen 2010: thema's of koppen?

Invloed

Siegfried Bracke gaat naar eigen zeggen in de politiek uit 'ergernis'. Sta me toe het ergerlijk te vinden dat hij meteen een 'verkiesbare plaats' krijgt aangeboden. Dat wil zoveel zeggen als dat de N-VA hem een parlementzetel aanbiedt, nog voor de kiezer zich heeft uitgesproken. Zoiets noem ik geen eerlijke verkiezingen. De vraag is dus: had Bracke die stap ook gezet als hij lager op de lijst was terechtgekomen, waarom niet als lijstduwer? Dan zou de kiezer bepalen of hij in het 'pluche' mag gaan zetelen. Het zou zo'n overstap naar de politiek alleszins geloofwaardiger maken. Voor de heer Anciaux en mevrouw Lieten maak ik me overigens dezelfde bedenking. Waarom zo hoog op de lijst en waarom is het in verkiezingslogica 'evident' dat daar geen andere waardevolle mensen een plaats krijgen? Wat is daar democratisch aan?

Ivan De Vadder schrijft in zijn boek zeer terechte kritiek. Hij heeft zijn werk als journalist gedaan en blijft dat doen. Hij bewijst daarmee dat iedereen aan politiek kan doen vanuit zijn vakgebied, zonder meteen het recht op een 'zitje' op te eisen en zelfs zonder partij te kiezen, bijvoorbeeld door je uit te spreken voor democratische principes en fatsoen.

Mensen die zichzelf relevant vinden in de politiek, zijn niet relevant. Mensen die voor zichzelf bepaalde principes hanteren en zich daaraan houden, zijn relevant, binnen de politiek, maar ook daarbuiten.

En voor we het over Vlaamse eisen en Vlaamse principes hebben, moeten we ons eerst eens indenken hoe we zouden reageren als we in een andere situatie waren geboren. Zouden we dan ook zo brullen? Of harder, want er is groter onrecht in de wereld dan wat 'de gemiddelde Vlaming' op z'n bord krijgt.

Let wel, ik schrijf de 'gemiddelde' Vlaming. Want het is door het gebrul van enkelen, dat grote onrechtvaardigheden zoals armoede en werkloosheid ondergesneeuwd raken, ondergronds blijven en zich verspreiden als een Mexicaanse olievlek.

Dit opiniestuk van Jo Creten verscheen als reactie op de opinie 'De niet zo onverwachte outing van Siegfried Bracke' van Christophe Callewaert op de internetkrant De Wereld Morgen.

Kumi Naidoo van GCAP: “MDG’s zijn Minimum Development Goals”

Gepost door jo op 30 januari 2010

Jos Geysels (voorzitter 11.11.11): “Wat de Noord-Zuidbeweging bindt, zijn geen geldbriefjes, maar onze engagementen”

De toekomst (voor de Noord-Zuidbeweging) begon op 23 januari in KVS Brussel. Hoe moet het verder met de wereld en de klimaatopwarming? Hoever staat het met de Millenniumdoelen? En wat met de toekomst van de ontwikkelingssamenwerking? Drie sprekers met wereldnaam gaven op 23 januari in KVS Brussel hun mening en advies: Jan Vandemoortele (V.N.), één van de architecten van de Millenniumdoelen, Jean-Pascal van Ypersele (UCL), ondervoorzitter van het wereldwijde klimaatpanel IPCC, en Kumi Naidoo, co-voorzitter van Global Call to Action against Poverty en directeur van Greenpeace International. Daarna deed de Noord-Zuidbeweging er haar toekomstplannen uit de doeken.

In maart 2009 stak de Noord-Zuidbeweging de koppen bij mekaar tijdens een Toekomstcongres. Dit congres had de bedoeling om, met betere onderlinge afspraken, sterker, assertiever naar buiten te komen. Een jaar verder, gaan we samen na hoever we staan en welke nieuwe wegen we samen inslaan.

De Vlaamse Noord-Zuidbeweging gaat ook in op actuele thema’s die onszelf maar ook de wereld sterk bezig houden. De klimaatsbedreiging, bijvoorbeeld: hoe moet nu verder met de toekomst van onze planeet? Wat na Kopenhagen? Wat met de Millenniumdoelstellingen, het wereldwijde plan om tegen 2015 de armoede te halveren: halen we die doelstelling of niet? En waarom?
Drie sprekers van internationale allure gaven hun mening en advies bij deze specifieke thema’s.

www.11.be/detoekomstbegint

ONTWIKKELINGSSAMENWERKING

De toekomst van de ontwikkelingssamenwerking.
“Geld alleen zal niet helpen”

Dirk Van der Maelen (sp.a)
Sabine de Bethune (cd&v)
Tinne Van der Straeten (groen!)
Bogdan Vanden Berghe (11.11.11)
moderator: Gie Goris (MO*)

Gie: Toch eerst een vraag over centen: 0,7%-norm. In 2010 zullen we voor het eerst de lang beloofde 0,7% van het BNP aan ontwikkelingssamenwerking besteden. Zijn jullie hiermee tevreden?

Bogdan: “Het is een realisatie, maar het moet zuiver worden ingevuld. Schuldkwijtschelding, geld voor bestrijden van klimaatopwarming, mogen niet in het budget van O.S. worden verrekend.”

Tinne: “Ik ben erg bezorgd dat de 0,7%-norm kunstmatig zal worden opgevuld zoals de regering een begroting in evenwicht te brengen.”

Dirk: “Minister Michel en commissaris De Gucht hebben laten verstaan dat er bovenop de 07% voor ontwikkelingssamenwerking nog extra geld moet komen voor een klimaatfonds voor het Zuiden.
Dat we de 0,7%-norm zullen halen in tijden van financiële en economische crisis, mogen we als een succes beschouwen.”

Tinne: “Premier Leterme laat al andere geluiden horen, o.a. over het klimaatfonds. We moeten hier vanuit de noord-zuidbeweging en vanuit het parlement druk blijven uitoefenen.”

Sabine: “Zoals Dirk zegt, is de 0,7%-norm halen in tijden van economische crisis een prestatie, maar ook voor de toekomst moeten we deze belofte blijven inlossen. En er is meer nodig, want met 0,7% van het BNP komen we er niet. De klimaatverandering en de veranderende economische contexten op wereldvlak, stellen ons voor nieuwe uitdagingen.”

Gie: Hoe zit het met de coherentie in het beleid, het afstemmen met andere beleidsdomeinen?

Dirk: “Er is weinig tot geen coherentie. De enige keer dat ik Minister Michel heb weten overleggen met de andere ministers over ‘ontwikkelingssamenwerking’, was toen hij het dwaze idee had om Belgische melk te leveren aan ontwikkenlingslanden. Zo’n absurd idee in 2009 is schrijnend.”

Sabine: “B-Fast is een voorbeeld van coherent beleid tussen defensie en ontwikkelingssamenwerking. De noodzaak van een E-Fast is ter sprake gekomen.”

Gie: De vertegenwoordiger van België in de Wereldbank zou vanuit kabinet Ontwikkelingssamenwerking moeten komen en niet vanuit Financiën. Wanneer zal dat gebeuren?

Tinne: “Dat zou een goede zaak zijn, maar ook op kleinere thema’s zijn er talloze voorbeelden van incoherentie. Verschillende ministers geven een verschillend antwoord op parlementaire vragen. Een eenduidige visie ontbreekt.”

Gie: Moet de werking van NGO’s meer worden afgestemd op de overheid, ingesteld op elkaar?

Bogdan: “Synergie ja, institutionalisering nee. We moeten kritisch blijven t.o.v. het beleid.”

Sabine: “De kracht van het middenveld en de dialoog tussen NGO’s onderling en tussen NGO’s en de overheid is in ons land sterk uitgebouwd. Dit partnerschap moeten we onderhouden en concretiseren. Ook de vierde pijler moeten we betrekken en begeleiden naar meer professionalisme.”

Tinne: “De kaderwet Ontwikkelingssamenwerking en kaderwet Duurzame Ontwikkelingssamenwerking mogen niet in tegenspraak zijn. Coherentie en synergieën moeten we bewaken, NGO’s moeten onafhankelijk van de overheid kunnen blijven werken.”

Dirk: “Bijvoorbeeld in Congo, de Belgische regering probeert de relaties met de Congolese regering te herstellen, maar vanuit de NGO’s moet er voldoende ruimte blijven voor een kritische opstelling. De zorg van de NGO’s gaat prioritair naar de Congolese bevolking en in mindere mate naar de bilaterale betrekkingen tussen de regeringen.”

KLIMAAT

De toekomst van onze planeet
“Over klimaat en de vraag: wat na Kopenhagen?”

Jean-Pascal van Ypersele (UCL en IPCC)
Reactie: Kumi Naidoo (GCAP en Greenpeace)
moderator: Gie Goris

Gie: Is Kopenhagen een totale mislukking?
Jean-Pascal: “Ik zie dat niet zo negatief. Zoveel wereldleiders zijn hebben heel concreet over het thema van klimaatopwarming gesproken en een aantal zaken zijn op papier gesteld: de doelstelling dat de gemiddelde wereldtemperatuur niet meer dan 2°C mag stijgen. Er moet geld komen voor de ontwikkelingslanden om zich aan te passen aan de klimaatopwarming. Dat dat geld er moet komen, staat op papier, maar het is met de 0,7%-norm, we zijn er pas zeker van dat het geld er komt, wanneer het in de begrotingen van de betrokken landen is ingeschreven.”

Gie: Moeten de industrielanden voorwaarden stellen aan de ontwikkelingslanden vooraleer deze geld uit het klimaatfonds kunnen gebruiken?

“De industrielanden zijn de veroorzakers van de milieuschade, dus moeten zij de ontwikkelingslanden hiervoor vergoeden. Zo werkt aansprakelijkheid. Een verzekering sluit ook geen akkoorden met een schadelijder over wat die met zijn schadevergoeding zal doen. De bedoeling van de schadeloosstelling is dat de schade hersteld word.”

Kumi: “Het thema van klimaatopwarming is nu wel duidelijk op de agenda gezet, alle wereldleiders zijn er zich van bewust, maar het is hoog tijd voor actie. Kopenhagen ging volgens mij niet alleen over klimaatopwarming en milieu, maar ook over de toekomst van de wereldeconomie, want die zal afhangen van hoe we met het milieu en de natuurlijke rijkdom van onze aarde omgaan.”

Gie: Is er niet het risico dat Kopenhagen een hype was, die nu langzaam wegdijnt?

Kumi: “Er moet een vervolg komen op Kopenhagen. Mexico 2010 is de volgende kans om duidelijke afspraken op papier te zeggen. We moeten het publiek debat aan de gang houden. De acties van het middenveld mogen niet stilvallen. We moeten druk blijven uitoefenen op onze politieke leiders. Desmund Tutu zegt: ik ben een gevangene van hoop. Dat zijn we allemaal. We moeten blijven hopen en geloven dat bindende klimaatakkoorden mogelijk zijn en dat we de toekomst van onze blauwe planeet kunnen vrijwaren.”

MENSEN

Een toekomst voor mensen
“over de milleniumdoelstellingen”

Jan Vandemoortele (UNICEF en UNDP)
reactie: Kumi Naidoo (GCAP en GREENPEACE)
moderator: Gie Goris (MO*)

Gie: U bent een van de ontwerpers van de Milleniumdoelen. Bent u daar trots op?

Jan: “Trots is niet het juiste woord, ik ben wel verbaasd dat het zoveel bekendheid heeft bij gewone mensen, zowel in het noorden als in het zuiden.”

Gie: Hoe verklaart u dat?

Jan: “De verenigde naties maken zoveel plannen, zoveel acroniemen. Ontwikkeling is een moeilijk en complex thema, maar de Milleniumdoelen maken dit heel concreet. Scholen, organisaties, noord-zuidbeweging, de media, gebruiken de begrippen en de doelstellingen uit de MDG’s.”

Gie: We zijn nu vijf jaar voor 2015, gaan we de doelstellingen halen?

Jan: “We maken vooruitgang, maar vele doelen zullen we niet halen. Dat was echter te voorzien. Dat Afrika nog een lange weg te gaan heeft, is duidelijk. Maar de voorstelling die sommigen maken dat alles negatief is, is niet juist. We moeten de vooruitgang in beeld brengen en ook na 2015 zullen we moeten blijven verderwerken.”

Gie: Zijn er voldoende middelen om de MDG’s te halen?

Jan: “Ik heb daarnet het debat gevolgd over de 0,7%-norm. Dit is niet onbelangrijk, maar het moet onze aandacht niet afleiden van wat er eigenlijk aan de hand is. De scheve handelsverhoudingen maken dat ontwikkelingslanden onvoldoende vooruitgaan. Dat is het belangrijkse obstakel om vooruit te gaan.”

Gie: De nieuwe Europese commissaris voor handel, De Gucht, blijft zweren bij vrijhandelsakkoorden. Heeft hij het bij het verkeerde eind.

Jan: “Daarvan ben ik overtuigd. Vrijhandel staat haaks op ontwikkelingssamenwerking.”

Gie: Kumi, zijn de MDG’s een goed instrument voor ontwikkeling?

Kumi: “In het begin waren we sceptisch. Maar het middenveld heeft de kans aangegrepen om met de MDG’s hun eisen kenbaar te maken. We gingen MDG vertalen als ‘mobilisatie voor democratische regeringen’ of ‘mobilisatie voor democratische globaliseren’. Maar er zitten hyaten in de MDG’s. Er zitten geen concrete afspraken in. Bijvoorbeeld doelstelling 7 over het milieu en 8 over eerlijke handelsrelaties zijn veel te vage beloften. Er staat wat er wordt verwacht van de arme landen, maar niet wat de rijke landen moeten doen.”

“Als we bepaalde doelen niet halen -en we zien dat het op bepaalde vlakken achteruit gaat in plaats van voorruit- dan moeten we niet beginnen met elkaar met de vinger wijzen, maar analyseren wat er fout loopt en de moed tonen om dat te veranderen. We moeten niet toegeven aan pessimisme, maar kansen aangrijpen en blijven mobiliseren voor deze belangrijke thema’s. Want waar het uiteindelijk over gaat, is de stem van de mensen, de kracht van de democratie van onze planeet.”

De campagne 2015 de tijd loopt
in 2010

“Minimum Development Goals”

Soumaya Zaougui, Diensthoofd Campagne

In september 2010 evalueren de VN de Milleniumdoelen. We zouden graag een video-boodschap vanuit Gent sturen naar die VN-ontwikkelings-top.

Daarnaast is België een half jaar voorzitter van de EU en hebben we sinds kort een Belgische premier van de EU-raad.

Voor de campagne van 11.11.11. wordt de 11 september 2010 de Wachtnacht.
Er komt opnieuw een tv-spot: confronterend wachtende BV’s

Join the Wait: internationale campagne?

Doen!

Slotwoord van Jos Geysels

Berlijn: twee jaar voor de val van de muur
belofte van economische groei, vrijheid

belofte werd deels ingelost.
maar de overheid werd kleiner, en het ik werd groter

2009, economische crisis
markt-fundamentalisten vallen van hun troon
er kan opnieuw een muur vallen
we mogen opnieuw het woord ‘reguleren’ uitspreken zonder met de nek aangekeken te worden

2010
we zijn een solidariteitsbeweging, geen fondsen voor geldinzameling
geld is nodig, maar wat echt belangrijk is, dat is de dynamiek voor rechtvaardigheid, voor verandering, voor verbetering
wat ons bindt, zijn geen geldbriefjes, maar onze engagementen

de 0,7%-norm
de regulering van de financiele markten
waardig werk
eerlijke handel

dat zijn onze engagementen

als pluralistische beweging, moeten we ons kwetsbaar en transparant openstellen, maar we moeten onze impact vergroten
de toekomst bevat grotere utidagingen dan de splitsing van een kiesarrondissement
dank aan alle sprekers, alle medewerkers en aanwezigen
dank voor uw inzet

gedicht van Jeroen Theunissen
“Over goede raad” :

En je moet voorzichtig zijn, wordt soms gefluisterd
door lieden die het leven hebben verward
met regelmaat. Jong zijn is leuk, een flard
plezier maar meer ook niet, beweren zij.

Het leven volgens hen is ernstig, soms hard,
daarna pensioen. Wij zitten hier gekluisterd
in cellen, comfortabel. Kwetsbaar. Vrij
is wie terwijl hij leeft niets breekt. Maar de zwarte

kant is geen andere kant, is realiteit
die ik draag in mij. Mijn menselijke machine
is niet perfect beheersbaar, moraliteit

is geen excuus voor luwte, mijn discipline
iets anders dan een brave, milde routine.
Om al te voorzichtig te zijn is er geen tijd

reacties zijn welkom op www.11.be/detoekomstbegint

orkest: Jazz box

Tot slot was er een nieuwjaarsreceptie met fairtrade-dranken. Om bij te praten en mekaar het beste voor 2010 te wensen. Maar vooral om u van harte te danken voor al het werk dat u voor een betere Noord-Zuidrelatie al heeft verricht. Noord-Zuidwerkkrachten en -vrijwilligers zijn immers géén gereedschap!

N.B.:
In 2010 wordt ook de 50-jarige onafhankelijkheid van Congo herdacht. Vanaf 7 april zal de KVS, die dit jaar vijf jaar actief zal zijn in Congo, ruime aandacht besteden aan onze ex-kolonie.
KVS < > Congo

In het Fotomuseum in Antwerpen is er nu reeds de tentoonstelling Congo (belge) van fotograaf Carl De Keyzer.

gespreksavond met Ludo Abicht

Gepost door jo op 11 januari 2010

dinsdag 26 januari 2010 om 19.30u
gespreksavond met Ludo Abicht
thema: een filosofie voor maatschappelijke actie (actief pluralisme)
plaats: Cultureel Centrum Hasselt, Detmoldzaal

Over de spreker:

Ludo Abicht (°1936, Oostende) was enige tijd jezuïet in een klooster in Nijmegen, waar hij filosofie studeerde. Hij trad uit, en doctoreerde even later in de Germaanse letterkunde (in Cincinnati, USA). Twintig jaar lang gaf hij les in Amerika, zowel aan universiteiten als aan mijnwerkerskinderen en staalarbeiders. Ook was hij er vakbondsafgevaardigde. Later gaf hij o.a. les aan de universiteiten van Antwerpen en Gent. Voor zijn boek ‘intelligente emotie’ ontving hij de Arkprijs van het Vrije Woord. In de loop der jaren werd hij beïnvloed door het daensisme, het marxisme en de Vlaamse Beweging. Hij is actief in de vrijmetselaarsloge Le Droit Humain.

organisatie: Het Genootschap De Volle Maan, i.s.m. het Limburgs Sociaal Forum
inkom: 5 euro (3 euro voor studenten, werklozen en gepensioneerden)
info: Felix Bergers (089/35 64 20 of felixbergers@hotmail.com)

NB: De volgende gespreksavond krijgt Jan Peumans het woord (30 maart).
Thema: van milieuactivist tot parlementsvoorzitter.